Deze week was ik in gesprek met een jongeman die in zijn eigen land als buitenlander werd gezien en geen medicijnen kon krijgen voor zijn ziekte. Hij werd zijn eigen land uit gezet. Hij kon in zijn land niet zichzelf zijn, maar dus ook geen hulp krijgen bij zijn ziekte, sterker nog, hij mocht er gewoon niet meer zijn. Deze man is geholpen door een organisatie genaamd UNHCR en verkreeg met wat pijn en moeite een plekje in mijn geboortestad. Vaak hoor je van mensen, dat een vluchteling alles cadeau krijgt ineens en wij allemaal maar moeten wachten en niks krijgen, maar als ik naar deze man kijk, kreeg hij het in zijn leven en ook hier niet cadeau… Daar heeft hij heel hard voor moeten werken. In zijn thuis land had hij zijn huisartsenspapieren al in zijn zak en was bezig met een studie chirurgie. Die papieren zijn hier niks meer waard, dus hij is weer terug bij af. De man leerde in een half jaar tijd de taal aan de universiteit. Hij leefde in een huis met een bed, een stoel en een tafel (geen vloerbedekking), werkte als vrijwilliger bij het rode kruis en heeft inmiddels een baan (binnen een jaar tijd) in de bejaardenzorg.  Binnen zijn werkplek mag hij weer een opleiding doen en zo stap voor stap komt hij weer een klein beetje verder. Hij ging van 100 naar 0 en nu langzaam van 0 weer opwaarts. In Nederland mag hij zichzelf zijn en heeft hij ontdekt, dat het heel normaal is, dat hij op mannen valt. In Nederland krijgt hij ook medicijnen als hij ziek is, ook als hij een buitenlander is (gelukkig is dat hier zo).  Toch is deze man niet uit de kast. Hij wil zijn verhaal niet vertellen, omdat hij er verdrietig van wordt, maar ook omdat hij angst heeft, dat het voor hem op bepaalde plekken geen deuren zal openen of bij bepaalde mensen geen deuren zal openen. Omdat ik het belangrijk vind, dat mensen op de hoogte zijn, hoe moeilijk het leven van een vluchteling kan zijn, heb ik gevraagd of ik zijn verhaal wel mag meenemen in de klas. Dat mocht van hem. Daarom ga ik morgen met leerlingen van Regio College in gesprek over vluchtelingen en neem ik zijn verhaal mee. Omdat ik hem anoniem moet houden, plaats ik bij dit bericht een fotootje wat ik ooit maakte van een andere vluchtelinge met een heel indringend verhaal…Zij schreef voor mij een spreuk die bij haar paste.